Natuurlijk weet je nooit vooraf hoe je de dag zelf zal zijn in Ieper. Dat blijft natuurlijk altijd een vraagteken. Ik voelde wel vooruitgang in mijn trainingen waardoor het geloof groeide. De geboorte van ons kindje begon serieus dichter bij te komen… Hopelijk blijft de baby nog even in de buik want het is uitgerekend voor 17 september. Spannend!
Op de wedstrijddag zelf was de concurrentie groot. Het zal niet simpel zijn om top 5 te halen, dacht ik. Mijn laatste wedstrijd zonder kind of kinderen. We maken er het beste van en genieten zullen we!! 🙂
Het zwemgedeelte was terug van cruciaal belang, hoe kleiner de achterstand op de ‘topzwemmers’ hoe meer er mogelijk was voor mij. Het zwemmen verliep goed en ik kwam als 7de uit het water. Net voor de grote massa achter mij en dat was ideaal. Zo was een snelle wissel minder van belang. Ik wisselde tamelijk goed maar sukkelde terug met mijn schoenen op de fiets. Daar wat tijd verloren maar al bij al viel het nog mee. 🙂 Ik zat onmiddellijk in het goede ritme. Toch was het blijkbaar niet snel genoeg… Na 2 km kwam mijn ploegmaat over me. Al snel was duidelijk dat er snee op zat. Hier moest ik mijn wagonnetje aanpikken. Gelukkig beschikte ik over goede benen en kon ik het tempo volgen. Zo schoven we stelselmatig op. In de afdalingen kon ik even initiatief nemen, maar eenmaal bergop was mijn ploegmaat veel sterker. De laatste kilometers kregen we de koploper in het vizier. De voorsprong was niet groot meer. De wedstrijd zal beslist worden in het lopen.
De wissel van fietsen naar lopen verliep niet zo vlot, zo kwam ik als laatste de wisselzone uit. Al snel was duidelijk wie er de sterkste loper was van de vier. In het begin moest ik snel naar adem happen en speelde de warmte me toch een beetje parten. Eén bevoorradingspost per ronde was niet in mijn voordeel. Toch kon ik een constant tempo aanhouden. Na 1 ronde schoof ik een plaatsje op en zo liep ik op de tweede plaats. Na 2 ronden was de voorsprong al te groot en moest ik proberen mijn tweede plaats vast te houden. Er waren snellere lopers op komst. Gelukkig lieten mijn loopbenen me niet in de steek en kon ik mijn tweede plaats behouden. Echt trots op mezelf dit te kunnen verwezenlijken na een moeilijke periode. Enorm gelukkig er terug bij te horen want ik begon er een beetje mee in te zitten dat ik niet meer ging meekunnen met die jonge gasten. 🙂
Bedankt voor de vele steun! Vooral mijn hoogzwanger vrouwtje, ouders en schoonouders, trainer en vele supporters die me hebben ‘vooruitgeschreeuwd’. Dit was een perfect einde van mijn triatlonseizoen. Zo kan ik volop genieten van het vaderschap. Ik voel me er klaar voor. Een nieuw hoofdstuk komt eraan…