De trainingen verliepen goed en ik had veel vertrouwen om de wedstrijd in Luxemburg te betwisten op zondag 18 juni.
Het werd een 'non-wetsuite' zwemstart, wat toch wel een beetje in mijn nadeel speelde. In het begin was het dan ook onwennig zwemmen. Ik gaf niet alles, waardoor ik de voeling met het groepje verloor. Pas na het keerpunt kon ik er wat doorkomen en kwam ik in mijn ritme. Gelukkig kon ik aansluiten bij een achtervolgende groep na de grote kopgroep. Eenmaal uit het water had ik toch een te grote achterstand opgelopen. Niet ideaal.
Tijdens het fietsbegin was er niet onmiddellijk iemand die initiatief nam. Pas na 15km kwamen er atleten terug vanuit de achtergrond. Oei, ik reed blijkbaar niet snel genoeg. Mijn tempo was hoog, maar blijkbaar niet hoog genoeg. "Toeme toch..." Na 25km kwam de uiteindelijke winnaar bij ons, dan ging het toch wel wat sneller. Na een kleine 40km begon het klimgedeelte, hier zou het gebeuren... Of toch niet? Ik wou me op dat moment niet opblazen en bleef mijn tempo aanhouden. Misschien had ik het toch moeten doen, wie zal het zeggen… Achteraf heb ik er wel spijt van gehad.
Het fietsen verliep op sommige momenten goed en er werd goed doorgereden. Eenmaal als we aankwamen in de wisselzone was ik verbaasd dat de kopgroep net al lopend uit de wisselzone kwam. Ik geloofde erin dat er nog veel mogelijkheden waren. De wissel verliep vlot en ik liep met een stevig tempo de wisselzone uit.
Ik liep goed door en het gevoel was goed! "Er zat sne op!" Ik kwam terug naar een 12de plaats.
Na 8km begon ik het al moeilijk te krijgen... Ik verloor de voeling met de goeie lopers en viel alleen. Daarna ging het moeizamer en moeizamer. Na 15km kwamen de hamstringproblemen lichtjes opzetten. Ik moest bewust het looptempo laten zakken, totaal niet goed voor mijn moraal. Op het laatste keerpunt, net over de 18km lag een timingsmat. Ik weet nog altijd niet hoe het is gebeurd maar ik struikelde over die mat. Ik probeerde mijn val te voorkomen en viel net niet. Daardoor schoot ik volledig in kramp. Mijn linker hamstring was moeilijk aan het doen en zo kon ik me niet meer bewegen... Ik heb daar zeker 5 minuten op de grond gelegen. "Wat kom ik toch allemaal tegen?"
Gelukkig was er daar medische assistentie. Na mijn 5 minuten grondoefeningen heb ik de wedstrijd verdergezet maar eerlijk, ik was mentaal gebroken.
Op zo'n manier een wedstrijd beëindigen is niet leuk. Mijn plaats maakte mij niets meer uit...
Ik liep dan ook ontgoocheld over de finishlijn. Ik had er veel meer van verwacht. Het was een zot deelnemersveld en misschien dacht ik te veel na over hoe ik het moest aanpakken. "DOEN is misschien beter dan (na)denken?"
Ik voel me erg sterk dit seizoen maar door een (onbekende) reden komt het er niet uit.
Hopelijk kan ik zaterdag, in Brugge, bewijzen wat ik waard ben.
Bedankt aan alle supporters op post! Bedankt aan mijn ouders, de ouders van mijn vriendin en vooral mijn allerliefste om er te zijn voor mij!
Iedereen bedankt voor de vele steun en het blijven geloven in mijn kunnen. We geven zeker niet op, blijven ervoor gaan!