Na mijn blessureleed was ik nog enorm gemotiveerd om mijn seizoen met klank te kunnen beëindigen. Hoewel de voorbereiding op niks trok op loopvlak, had ik nog ambities voor de kwarttriatlon in Ieper. Ook de kennis van het parcours gaf me enorm veel vertrouwen. In mijn thuiswedstrijd zou ik er nog iets van kunnen maken. Hoewel de blessure nog niet volledig was genezen, nam ik een risico te starten in Ieper.
Ik had een tactiek in mijn hoofd, maar die viel halfweg de wedstrijd al in duigen. Het zwemonderdeel begon uitstekend. Enorm hard afgezien, maar doorgebeten om als 6de uit het water te komen.
Een goede wissel en weg met de fiets.
Ik nam direct initiatief. Na 8 km kon ik al de tweede plaats bemachtigen. Nu doorzetten geblazen, maar dit viel in het water. Ik moest gas terug nemen en na 15 km kwamen er 3 sterke kerels aansluiten. Hoewel ik er nog deftig de pees had opgelegd. Het vertrouwen kreeg een deukje, maar probeerde toch nog een keer een offensief te plaatsen. Het offensief was van korte duur en na 25 km moest ik zelfs lichtjes de rol lossen. Tot mijn verbazing kreeg ik het gat niet meer toe en bengelde ik constant achter die drie. De laatste 5 km brak de veer en moest ik nog veel terrein prijs geven. Ik kwam als 5de de wisselzone binnen.
Ik hoopte op een sterke loopproef. Ik vertrok uit de wisselzone en had geen last van mijn blessure. Dus ik zette door, ik keek naar mijn tempo en liep maar net 15 km/u. Dat was toch eventjes schrikken dat je hogere snelheden gewend bent. De conditie liet me hier duidelijk in de steek. Na 1 ronde lopen verloor ik maar 1 plaats, dus zo slecht was het eigenlijk nog niet. Pas voor het ingaan van de tweede ronde begon mijn hamstring op te spelen. Zo erg zelfs dat ik moest wandelen... Het woord opgeven kwam snel. Door de vele positieve aanmaningen, vertrok ik opnieuw met lopen. Het ging zelfs terug goed tot voor 1 km van de finish. Mijn hamstring verkrampte helemaal. Ik moest 2 minuten stil staan met hevige pijn. Echt afzien, man dit wil ik niet meer meemaken. Om te finishen wandelde ik gewoon verder.
Het positieve aan deze race was dat ik weinig tot geen last had aan mijn blessure. Ik heb de finish kunnen bereiken, wel niet op de manier hoe ik het wilde, maar toch... De grote ontnuchtering, zorg ervoor dat je voldoende voorbereid bent. Want je ziet dat het aartsmoeilijk is een deftige prestatie neer te zetten wanneer niet alles op wieltjes loopt. Mentaal was ik klaar om te strijden, maar lichamelijk was ik er eigenlijk nog niet klaar voor. Het is nu gedaan met sukkelen en ga van start met een rustperiode. Langer dan anders om eens goed uitgerust aan de voorbereidingen te starten voor het seizoen 2019. Hopelijk genieten jullie volgend jaar terug van mijn verslagen. Alvast bedankt om ze te lezen. See you next year!