De dag zelf...
Tijdens de middag mocht ik al eens proeven van het vaartwater. Met mijn neef en nicht, samen de "cooltjes" deed ik een trio. Ik mocht van wal gaan om te zwemmen, mijn neef deed het fietsnummer en mijn nicht liep de 5 km. Dit was een leuke belevenis! We hebben dat prima gedaan. "Proficiat!"
Daarna was het aan het grote geschut. Om 15u30 startten de vrouwen, 10 minuten later was het onze beurt. Toch wou ik mijn kuit absoluut eens testen voor we het water indoken. Na een goede 10 min, al lopend, opgewarmd te hebben voelde de kuit goed aan. Het was lichtjes voelbaar, maar ik had er vertrouwen in. "Oef!"
Ik had het meeste schrik voor het zwemnummer. Dat wordt terug vechten en afzien om zo optimaal mogelijk voorin te zitten. Want na het zwemmen zijn de groepjes in het fietsen snel gevormd.
Na een goed zwemnummer kwam ik tot de vaststelling dat ik iets te ver zat. Na een tamelijk goede wissel, moest ik een serieus inhaalmanoeuvre uitvoeren om tot het tweede groepje te fietsen. Gelukkig kon ik op wat steun rekenen en na een kleine 8 km konden we met twee aansluiten bij het groepje.
Af en toe konden we goed ronddraaien maar het blijft anders dan mijn andere wedstrijden... Ik knapte toch heel wat werk op maar gelukkig loonde dat ook. Na zo'n 23 km konden we uiteindelijk de aansluiting maken met de tweede groep. Tot mijn verbazing viel het dan uiteindelijk stil. Met zo'n grote groep was er geen sprake meer van ronddraaien. Pas de laatste 10 km hield ik het ook voor bekeken.
Met gans de bende de wisselzone binnen. "Om ter eerst!"
Ik maakte een vlotte wissel en weg waren we. Zo spurten allemaal! "Zot!" Ik moest toch even mijn tempo zoeken hoor. Gelukkig vond ik snel de juiste tred en kon ik zo stelselmatig opschuiven. De kuit werkte goed mee maar was lichtjes voelbaar. Misschien was dat mentaal dus ik bleef gaan. Na 1,5 ronden liep ik op de 11de plaats. De kuit begon iets meer tegen te stribbelen. Het goede loopgevoel viel wat weg en ik moest op een andere manier lopen om de kuit wat te ontlasten. Na een goeie 2 ronden begon de pijn te verergeren. Ik probeerde nog vol houden maar het werd met de minuut erger. Ik moest nog één volledige ronde lopen, maar kon het niet meer opbrengen. Ik kon niet lopen zoals het moest en was zelfs aan het manken. Op die manier verloor ik terug terrein en moest noodgedwongen opgeven. Dit deed natuurlijk ook veel pijn. "Toeme nji!" Achteraf bleek dit een verstandige beslissing want mijn hoofddoel komt dichterbij. Hopelijk genees ik snel en kan ik snel mijn trainingen hervatten. Ik neem vooral het positieve mee van deze wedstrijd: de conditie was uitstekend! Enja, jullie waren geweldig! Het was prachtig georganiseerd door het topteam EFC - ITC. Ook de talrijke supporters die er waren maakten het plaatje compleet. Dank u wel allemaal. "Tot snel!?"