Het verdict was gelukkig geen stressfractuur of breuken, maar wel een diepe peesonsteking. Natuurlijk moeilijk te behandelen. Gelukkig zou een cortisonespuit al veel helpen. Er zullen ook heel wat specifieke oefeningen nodig zijn om de spieren en pezen te versterken rond mijn heup.
Toch zorgde het verdict voor een mentale tik. Ook lichamelijk zal dit gevolgen hebben. Ik zal meer tijd in blessurepreventieve oefeningen moeten steken en goed nadenken over de opeenvolging van intensieve inspanningen. Naar wedstrijdplanning toe zijn er ook nog vraagtekens, eerst zien hoe het lichaam zal reageren op mijn eerste intensieve prikkels.
De eerste test was een loopwedstrijd in Sint – Eloois Winkel. De eerste test verliep heel goed, natuurlijk verwacht je altijd iets meer… Maar toch het belangrijkste was dat ik geen last heb ondervonden. Alleen achteraf enorm stram geweest, maar gelukkig niet ter hoogte van mijn blessure. Dat was ook al een eindje geleden hé… zo in het rood gaan…
Een volgende prikkel werd de winterduatlon in Westrozebeke. Ook die betwiste ik zonder problemen. Alleen voelde ik wel aan dat er serieus wat werk aan de winkel was. De trainingsachterstand is er, maar gelukkig kan ik zonder blessures verder werken. Dat wil dus zeggen dat de oefeningen beginnen te lonen. Niet altijd evident die oefeningen tijdens de week in te plannen, maar nu zijn ze voor mij enorm belangrijk. De volgende prikkels zullen nog loopwedstrijden worden om dan als eerste echte triatlonprikkel de Haan op 23 maart te betwisten.