Nochtans begon alles gesmeerd daar in Leuven. Zaterdagnamiddag nog eens kort het parcours kunnen verkennen met mijn nicht Lore. Bedankt daarvoor, nog eens een goede opfrissing geweest. Daarna kon ik met de goede zorgen bij Tom en Lore overnachten. Dat zorgde alvast voor comfort en gemak om alles in gereedheid te brengen.
Ik stond met andere woorden met weinig stress aan de start, door het oponthoud van meer dan 5 minuten was ik dus ruim op tijd voor de start. De loopstart verliep vlot en al snel was ik weg van het gedrum. Ik nam direct de goeie voeten en zwom als derde naar de eerste boei. Daarna volgde ik gezwind en zag dat er een breuk ontstond achter ons. We zwommen met een groep van 4 weg. Beste zwemnummer tot nog toe met mijn Vanquish zone 3. Ik kwam als derde uit het water mee met de kop.
Daarna in de wisselzone gebeurde het onvermijdelijke, jaja, ik vertrok als eerste uit de wisselzone. Niet slecht hé voor een trage wisselaar zoals ik. Ik nam direct het initiatief in het fietsen en na 3 km zag ik niemand meer achter mij, zelfs op de lange rechte stukken. Nu heb ik de wedstrijd volledig in handen, nog niet veel in deze positie gezeten in Leuven. Na de aanloopstrook passeerde ik als eerste de wisselzone en hoorde dat de voorsprong al 1 minuut en 30 seconden was. Dat gaf me natuurlijk vleugels en ik zette mijn elan verder op mijn Trek Speed Concept. Er reden constant twee moto's en een auto voor jou. Dat gaf zeker wel een kick. Tot plots na 22 km het noodlot toesloeg. Ik nam een bocht iets te snel, waardoor ik die scherp aansneed. Daar was er natuurlijk een put. PSSSSSSSSSSSSSTTTTTTTTTTTT direct lek langs achteren. De wereld stortte eventjes in. Nog nooit in zo'n comfortabele positie gelegen in Leuven en nu dit...? Ik reed nog eventjes door, maar dit was totaal geen nut meer. Daarna zag ik de seconden wegtikken... Zo verwonderd hoe groot mijn voorsprong uiteindelijk al was. Gefrustreerd en eigenlijk boos op mezelf mocht ik nog een wandeltochtje doen van zo'n 8 km. Daarna herhaal je constant in je hoofd waarom ik dat risico heb genomen...? Wat moest er gebeurd zijn, moest ik niet lek gereden hebben... Veel stof tot nadenken, maar uiteindelijk kun je de tijd niet terugdraaien. Wat gebeurd is, is gebeurd. Pech hoort uiteindelijk bij de sport, gelukkig hou ik er niks aan over. Ik verkeer in een heel goede conditie en moet uiteindelijk verder vooruit kijken. Nu komt Challenge Samorin eraan op 3 juni. Ik weet dat daar het niveau verschrikkelijk hoog zal zijn, maar zal me eens kunnen meten met de top van de wereld. Benieuwd wat ik daar terecht zal brengen, hopelijk zonder pech. Bedankt iedereen voor de steun en positieve peptalk.
Bedankt Lore en Tom voor het topweekend, het was dik in orde. Volgend jaar misschien terug van dit, maar hopelijk voor beide dan zonder de vloek van Leuven! Fingers Crossed.