Met het weekend van O.L.H Hemelvaart had ik de IM70.3 wedstrijd in Zwitserland uitgekozen. Deze stond nog op mijn bucketlijst. In Zwitserland had ik eigenlijk nog nooit een triatlonwedstrijd meegedaan. Ik had hem een beetje op het laatste moment uitgekozen waardoor ik bijna alleen mocht reizen naar daar. Mijn vrouwke kon niet mee maar gelukkig kon ik nog rekenen op de steun van mijn ouders. Zo werd de reis niet te eenzaam. Donderdagmorgen vertrokken we richting Zwitserland. Eenmaal in Zwitserland werden we betoverd door de schoonheid van de natuur. Onze geboekte verblijfplaats lag op een idyllische berg van zo'n 1000m. Het prachtige meer maakte het plaatje compleet. De omgeving straalde zo'n rust uit waardoor we automatisch een vakantiegevoel kregen. ' s Avonds kon ik dan ook met volle teugen genieten van een rustig loopje rond het meer. Op vrijdag vertrokken we naar Rapperswil - Jona, waar de wedstrijd plaats vond. Die dag wou ik het fietsparcours verkennen. De rozenstad was blijkbaar een druk bezochte plaats. De terrasjes waren goed vol en parking was er niet snel te vinden. Gezelligheid troef daar. Er was niks te vinden i.v.m. een Ironmanwedstrijd... "Eeuuuhhhmmm waar is dat hier...?" Na wat sightseeing en info vonden we gelukkig de expo van Ironman, vlakbij de zoo. Mooie locatie! Het parcours wou ik eerst alleen verkennen maar er waren nergens pijltjes te bespeuren... De organisatie organiseerde een begeleide fietsverkenning. Dan heb ik maar samen met hen alles verkend. Zo viel het tijdschema wat in het water maar voor alles is er wel een oplossing. De verkenning van het fietsparcours was heel leerrijk, maar zorgde ook voor wat onzekerheid. De steile hellingen deden nu al enorm veel pijn, wat zou dat geven in de wedstrijd zelf? Het stoppen op bepaalde plaatsen zorgde een beetje voor frustratie. Anderzijds was de begeleiding top door de begeleidende moto's. Terug een unieke ervaring. Hierna ging ik naar de registratie en vervolgens reden we terug naar het huisje om wat te rusten voor de belangrijke dag. Zaterdag was de drukste dag. De verplichte Pro - briefing, materiaal klaar maken, fiets en wisselzakken in de wisselzone plaatsen, klein loopje doen, eens zwemmen in de Obersee. Natuurlijk ook alle valiezen klaar maken voor het vertrek naar huis. Omdat we de dag ervoor al heel wat hadden gezien, verliep die dag volgens plan. Mijn ouders hadden al heel wat genoten van hun trip in Zwitserland en mochten ook al ondervinden met de fiets dat er in Zwitserland serieuze 'kuitenbijters' zijn. Zondagmorgen om 4u30 uit de veren om zeker om 5 uur stipt te kunnen ontbijten. Jaja dat doet efkes pijn... Eten gaat niet zo vlotjes, zo vroeg in de morgen. Toch kreeg ik mijn 2 zakjes rijst binnengespeeld. Daarna de auto inladen en hop, weg naar de start van de wedstrijd. Na een klein half uurtje kwamen we aan Rapperswil - Jona. We kregen toegang tot een parking vlakbij de wisselzone. Dat was echt een pluspunt van de organisatie. Mooi op tijd stond ik in de wisselzone! Voor mijn doen echt wel straf... :) Goed opwarmen was de boodschap want de watertemperatuur was maar 16 graden. Hoewel het buiten al goed aan het opwarmen was, voelde het eerste contact met het water enorm fris aan. Het snakken naar adem was terug van tel, maar van gewenning was er niet veel sprake. Al snel werd het startschot gegeven. Wat onverwacht want ik was nog niet echt goed gepositioneerd. Door de iets mindere positie, verloor ik onmiddellijk de voeling met de eerste groep. Ik zwom een hele poos alleen en kon niet echt profiteren van goede voeten. Ook de koude speelde een rol waardoor het goede zwemgevoel ontbrak. Eenmaal aan het keerpunt kon ik mijn wagonnetje bij een klein groepje aanhaken. Gelukkig! Zo kwam ik als 14de uit het water. De wissel verliep tamelijk goed. Hoewel ik wat terrein verloor met mijn kompanen. "Again…" Ik zag ze voor me uitrijden, tamelijk dicht bij elkaar, waardoor ik het gat niet dicht kreeg. Dat frustreerde me wel voor een stuk. Op de eerste pittige klim kwam ik tot mijn verbazing terug wat dichter, maar blijkbaar was dat gezichtsbedrog. Op de tweede lange klim bleef ik ze in het vizier houden. Op die manier raapte ik ook atleten op. De eerste ronde heb ik dan ook volledig op mijn eentje mogen afleggen. Tijdens het keerpunt bekeek ik de posities van de atleten voor mij en diegene achter mij. Vooral Daniela Riff moest ik in de gaten houden. Gelukkig was de voorsprong nog geruststellend. Plots kreeg ik een andere atleet voor me in het vizier. Door dit mikpunt kreeg ik terug een boost om het gat te dichten. Na een vijftal kilometer kon ik de aansluiting maken. Hier heb ik een cruciaal moment gehad om wat krachten te sparen. De steile klim kwam er terug aan. Ik nam onmiddellijk initiatief. Ik trok alleen verder. Op de laatste helling van 5 km, passeerde me een atleet op zo'n 500m van de top. Gelukkig was ik weerbaar genoeg het tempo te volgen. Ik bleef op respectievelijke afstand hangen, waardoor hij een ideaal mikpunt was. Dit voorval heeft gezorgd dat ik me volledig kon concentreren op het looponderdeel. Na een goede wissel liep ik mijn concurrent achterna. Hij liep onmiddellijk een stevig tempo. Ik kon niet meteen het tempo volgen want in begin had ik een opgeblazen gevoel. Tot mijn verbazing zag ik al 5 atleten dichtbij elkaar de achtervolging op mij inzetten. "Amai, dat zal hier spannend worden." Het begon serieus warm te worden en iedere verfrissing was welkom. Gelukkig waren er talloze bevoorradingsposten. Ik denk 7 per 10.5 km. Schitterend werk van de organisatie! Na de trappen omhoog, begon de kloof groter te worden op de achtervolgers. Ik kon ook een hoger looptempo ontwikkelen waardoor mijn plaats niet meer in het gedrang kwam. Ik haalde nog 2 atleten in, maar wist totaal niet in welke positie ik aan het lopen was. Hoewel ik mijn positie niet wist, kwam ik overgelukkig over de finish. Het is me gelukt, ik finishte voor Daniela Riff, die meerdere malen wereldkampioene is. Dit voldaan gevoel gaf ook aan dat de wedstrijd voor mezelf perfect is verlopen. Veel beter had ik vandaag niet gekund. Top 10 halen was ook één van mijn doelstellingen. Ik hoopte daarop, maar wist nooit zeker of ik het effectief had gehaald. Tot ik een Zwitser aansprak van de organisatie. Daar kreeg ik dan de bevestiging van mijn 10de plaats op meer dan 2000 atleten. Op zo'n sterk deelnemersveld 10de worden, schitterend gewoon. Een beetje trots op mezelf! Bedankt voor de vele volgers op livestream, doet me enorm veel plezier hoeveel mensen dit hebben gedaan. Bedankt ook aan mijn ouders om me bij te staan en dit mogelijk te maken. Na zo'n prestatie komt er ook een einde... De terugweg naar huis was zeker niet van de poes. Materiaal en fiets konden we maar na 15u halen, waardoor we pas om 15u30 konden vertrekken naar huis. Dit zou een lange dag worden. Doordat het maandag terug werkendag was, zal dit wel eventjes in de kleren blijven zitten. Hopelijk is de recuperatie snel want de volgende die eraan komt is de Challenge in Geraardsbergen. Het is ook het Belgisch kampioenschap halve afstand. Hier hoop ik mijn mannetje te kunnen staan tussen al die toppers. Top 10 zou alvast een prachtige prestatie zijn... Let's hope!
Met het weekend van O.L.H Hemelvaart had ik de IM70.3 wedstrijd in Zwitserland uitgekozen. Deze stond nog op mijn bucketlijst. In Zwitserland had ik eigenlijk nog nooit een triatlonwedstrijd meegedaan. Ik had hem een beetje op het laatste moment uitgekozen waardoor ik bijna alleen mocht reizen naar daar. Mijn vrouwke kon niet mee maar gelukkig kon ik nog rekenen op de steun van mijn ouders. Zo werd de reis niet te eenzaam.
Donderdagmorgen vertrokken we richting Zwitserland. Eenmaal in Zwitserland werden we betoverd door de schoonheid van de natuur. Onze geboekte verblijfplaats lag op een idyllische berg van zo’n 1000m. Het prachtige meer maakte het plaatje compleet. De omgeving straalde zo’n rust uit waardoor we automatisch een vakantiegevoel kregen. ‘ s Avonds kon ik dan ook met volle teugen genieten van een rustig loopje rond het meer.
Op vrijdag vertrokken we naar Rapperswil – Jona, waar de wedstrijd plaats vond. Die dag wou ik het fietsparcours verkennen. De rozenstad was blijkbaar een druk bezochte plaats. De terrasjes waren goed vol en parking was er niet snel te vinden. Gezelligheid troef daar. Er was niks te vinden i.v.m. een Ironmanwedstrijd… “Eeuuuhhhmmm waar is dat hier…?”
Na wat sightseeing en info vonden we gelukkig de expo van Ironman, vlakbij de zoo. Mooie locatie! Het parcours wou ik eerst alleen verkennen maar er waren nergens pijltjes te bespeuren… De organisatie organiseerde een begeleide fietsverkenning. Dan heb ik maar samen met hen alles verkend. Zo viel het tijdschema wat in het water maar voor alles is er wel een oplossing. De verkenning van het fietsparcours was heel leerrijk, maar zorgde ook voor wat onzekerheid. De steile hellingen deden nu al enorm veel pijn, wat zou dat geven in de wedstrijd zelf? Het stoppen op bepaalde plaatsen zorgde een beetje voor frustratie. Anderzijds was de begeleiding top door de begeleidende moto’s. Terug een unieke ervaring. Hierna ging ik naar de registratie en vervolgens reden we terug naar het huisje om wat te rusten voor de belangrijke dag.
Zaterdag was de drukste dag. De verplichte Pro – briefing, materiaal klaar maken, fiets en wisselzakken in de wisselzone plaatsen, klein loopje doen, eens zwemmen in de Obersee.
Natuurlijk ook alle valiezen klaar maken voor het vertrek naar huis. Omdat we de dag ervoor al heel wat hadden gezien, verliep die dag volgens plan. Mijn ouders hadden al heel wat genoten van hun trip in Zwitserland en mochten ook al ondervinden met de fiets dat er in Zwitserland serieuze ‘kuitenbijters’ zijn.
Zondagmorgen om 4u30 uit de veren om zeker om 5 uur stipt te kunnen ontbijten. Jaja dat doet efkes pijn… Eten gaat niet zo vlotjes, zo vroeg in de morgen. Toch kreeg ik mijn 2 zakjes rijst binnengespeeld. Daarna de auto inladen en hop, weg naar de start van de wedstrijd. Na een klein half uurtje kwamen we aan Rapperswil – Jona. We kregen toegang tot een parking vlakbij de wisselzone. Dat was echt een pluspunt van de organisatie. Mooi op tijd stond ik in de wisselzone! Voor mijn doen echt wel straf… 🙂 Goed opwarmen was de boodschap want de watertemperatuur was maar 16 graden. Hoewel het buiten al goed aan het opwarmen was, voelde het eerste contact met het water enorm fris aan. Het snakken naar adem was terug van tel, maar van gewenning was er niet veel sprake. Al snel werd het startschot gegeven. Wat onverwacht want ik was nog niet echt goed gepositioneerd. Door de iets mindere positie, verloor ik onmiddellijk de voeling met de eerste groep. Ik zwom een hele poos alleen en kon niet echt profiteren van goede voeten. Ook de koude speelde een rol waardoor het goede zwemgevoel ontbrak. Eenmaal aan het keerpunt kon ik mijn wagonnetje bij een klein groepje aanhaken. Gelukkig! Zo kwam ik als 14de uit het water. De wissel verliep tamelijk goed. Hoewel ik wat terrein verloor met mijn kompanen. “Again…” Ik zag ze voor me uitrijden, tamelijk dicht bij elkaar, waardoor ik het gat niet dicht kreeg. Dat frustreerde me wel voor een stuk. Op de eerste pittige klim kwam ik tot mijn verbazing terug wat dichter, maar blijkbaar was dat gezichtsbedrog. Op de tweede lange klim bleef ik ze in het vizier houden. Op die manier raapte ik ook atleten op. De eerste ronde heb ik dan ook volledig op mijn eentje mogen afleggen. Tijdens het keerpunt bekeek ik de posities van de atleten voor mij en diegene achter mij. Vooral Daniela Riff moest ik in de gaten houden. Gelukkig was de voorsprong nog geruststellend. Plots kreeg ik een andere atleet voor me in het vizier. Door dit mikpunt kreeg ik terug een boost om het gat te dichten. Na een vijftal kilometer kon ik de aansluiting maken. Hier heb ik een cruciaal moment gehad om wat krachten te sparen. De steile klim kwam er terug aan. Ik nam onmiddellijk initiatief. Ik trok alleen verder. Op de laatste helling van 5 km, passeerde me een atleet op zo’n 500m van de top. Gelukkig was ik weerbaar genoeg het tempo te volgen. Ik bleef op respectievelijke afstand hangen, waardoor hij een ideaal mikpunt was. Dit voorval heeft gezorgd dat ik me volledig kon concentreren op het looponderdeel.
Na een goede wissel liep ik mijn concurrent achterna. Hij liep onmiddellijk een stevig tempo. Ik kon niet meteen het tempo volgen want in begin had ik een opgeblazen gevoel. Tot mijn verbazing zag ik al 5 atleten dichtbij elkaar de achtervolging op mij inzetten. “Amai, dat zal hier spannend worden.” Het begon serieus warm te worden en iedere verfrissing was welkom. Gelukkig waren er talloze bevoorradingsposten. Ik denk 7 per 10.5 km. Schitterend werk van de organisatie! Na de trappen omhoog, begon de kloof groter te worden op de achtervolgers. Ik kon ook een hoger looptempo ontwikkelen waardoor mijn plaats niet meer in het gedrang kwam. Ik haalde nog 2 atleten in, maar wist totaal niet in welke positie ik aan het lopen was. Hoewel ik mijn positie niet wist, kwam ik overgelukkig over de finish. Het is me gelukt, ik finishte voor Daniela Riff, die meerdere malen wereldkampioene is. Dit voldaan gevoel gaf ook aan dat de wedstrijd voor mezelf perfect is verlopen. Veel beter had ik vandaag niet gekund. Top 10 halen was ook één van mijn doelstellingen. Ik hoopte daarop, maar wist nooit zeker of ik het effectief had gehaald. Tot ik een Zwitser aansprak van de organisatie. Daar kreeg ik dan de bevestiging van mijn 10de plaats op meer dan 2000 atleten. Op zo’n sterk deelnemersveld 10de worden, schitterend gewoon. Een beetje trots op mezelf! Bedankt voor de vele volgers op livestream, doet me enorm veel plezier hoeveel mensen dit hebben gedaan. Bedankt ook aan mijn ouders om me bij te staan en dit mogelijk te maken.
Na zo’n prestatie komt er ook een einde… De terugweg naar huis was zeker niet van de poes. Materiaal en fiets konden we maar na 15u halen, waardoor we pas om 15u30 konden vertrekken naar huis. Dit zou een lange dag worden. Doordat het maandag terug werkendag was, zal dit wel eventjes in de kleren blijven zitten. Hopelijk is de recuperatie snel want de volgende die eraan komt is de Challenge in Geraardsbergen. Het is ook het Belgisch kampioenschap halve afstand. Hier hoop ik mijn mannetje te kunnen staan tussen al die toppers. Top 10 zou alvast een prachtige prestatie zijn… Let’s hope!