Ik had een heel belangrijk doel vooropgesteld om in mijn IM te halen. Ik wou maar al te graag mijn marathon onder de 3 uur lopen. Nochtans wist ik van mezelf dat dit haalbaar moest zijn, maar door lichamelijke problemen faalde ik iedere keer opnieuw. Daarna hoopte ik automatisch natuurlijk ook op een betere totale eindtijd (8u40 min) van mijn Ironman.
Om goed voorbereid te staan op de wedstrijd kon ik gelukkig rekenen op de steun van mijn allerliefste schat, mijn trainer en de ouders van mijn vriendin. Omdat alles goed was voorbereid, gaf me dit wel een mentale rust. Toch waren er een aantal factoren die eventueel in mijn nadeel zouden spelen. Het zwemmen zou zonder wetsuit zijn en de enorme hitte in Vichy.
Tijdens de briefing was dit een hele discussie met een swimsuit. Je zou daar al stress van krijgen, zelfs na de briefing was er nog geen zekerheid wat er wel en niet mocht. Gelukkig kon ik op het laatste nog een bevestiging krijgen wat er zeker wel mocht.
Het vroege startuur om 6u40 zorgde ervoor dat ik om 3u20 moest opstaan. Toch vroeg hoor, maar als je weet dat mijn pa dat bijna iedere werkdag doet, mogen we zeker niet klagen. Na het stevige ontbijt in de kamer fietsten mijn vriendin en ik naar de uiteindelijke start. Gelukkig was het frisser dan andere dagen. Het was dan ook nog altijd pikdonker. Het licht kwam maar traag op gang daardoor moest ik ook in het donker in het water springen. Omdat ik donkere glazen had als bril niet echt ideaal om te oriënteren. De watertemperatuur was 25 graden, dus wetsuit was verboden. In de start alvast plaats genoeg, toch kon mijn positionering beter. Ik verloor direct de voeling met de andere sterkere zwemmers en zwom direct alleen. Niet echt het ideale scenario. Het zwemonderdeel ging dan ook niet echt lekker waardoor ik veel tijd verloor ten opzichte van de koplopers. Verkrampt aan de rug en al rillend van de kou kwam ik als 26ste uit het water. Geen al te best begin van mijn eerste Ironman dit seizoen. De wissel verliep ook al niet van leien dakje waardoor ik nog een heleboel plaatsen verloor. Ook dit nog! Tijdens het naar buiten lopen verloor ik ook mijn drankvoorraad aan mijn stuur dat door het hobbelend wegdek was afgekraakt door de schokken. Een mentale opdoffer, maar wist dat ik kon rekenen op de bevoorradingspost special needs waar mijn allerliefste klaar zou staan. Dus matig drinken de eerste rond was de boodschap. Eenmaal op de fiets kon ik gelukkig stelselmatig opschuiven omdat ik gelukkig bij een aantal goeie fietsers was terecht gekomen. Ik voelde me dan ook sterk op de fiets en had het gevoel nog iets over te hebben. Ik deelde mijn race goed in zodat ik eens stevig kon uitpakken op de marathon. Hier wrong meestal het schoentje. Ik wou maar al te graag onder die magische 3 uur grens de marathon finishen. De eerste 10 km van de marathon verliep dan ook uitstekend. Het gevoel was uitermate goed en ik hoopte vooral dit vol te houden. Door de goede zorgen van mijn trainer en tips hield ik me aan het plan. Gelukkig kon ik iedere ronde rekenen op mijn vriendin die op de special needs bevoorradingspost stond om me perfect mijn drinkbus aan te bieden. Ook was ik enorm tevreden op de goed bezette bevoorradingsposten. Na 2 ronden begon het toch wat moeizamer te verlopen, maar het verval was dan nog heel klein. Omdat ik ook bleef opschuiven en onverwacht dichter kwam bij een sterke loper, bleef ik mijn eigen tempo aanhouden. De laatste ronde verliep moeizamer, hier begon de spierlast terug mee te spelen. Moest bepaalde momenten goed oppassen wat ik deed, maar ik kon gelukkig blijven lopen. Vooral het overvloedig gebruik maken van de bevoorradingsposten hebben gewerkt zodat ik de marathon tot een goed einde kon volbrengen. De laatste kilometer was dan ook tegelijkertijd afzien, maar vooral ook genieten. Eindelijk heb ik die marathon tot een goed einde kunnen vol brengen. Natuurlijk was ik enorm verheugd dit te verwezenlijken. Als je vooropgestelde doelen dan effectief worden verwezenlijkt heeft dit natuurlijk extra voldoening.
Bedankt vooral aan mijn trainer die daar ter plaatse aanwezig was en me met hart en nieren heeft vooruit gestuwd. Ook bedankt aan mijn allerliefste schat die me perfect heeft bevoorraad en me altijd heeft blijven steunen in moeilijke omstandigheden. We zijn een goed team. Ook bedankt aan Petra en Frank, de ouders van Hannelore. Door hen heb ik me in alle rust kunnen voorbereiden en waren ze supporters in hart en nieren. Ook bedankt natuurlijk aan alle mensen die me blijven steunen, sponsors en vooral mijn club EFC – ITC.
Als je dan nog eens na de wedstrijd de uitslag bekijkt, kwam ik tot de vaststelling dat ik de derde marathontijd (2u50) van zo’n 2000 deelnemers heb gelopen. Ook mijn verbluffende totale eindtijd spreekt tot de verbeelding. Ik finish mijn Ironman 3.8 km zwemmen, 180 km fietsen en een marathon lopen in een heel sterke tijd van 8 uur 27 minuten en 54 seconden. Ja wadde wat een scherpe tijd. Dit geeft me alvast vertrouwen naar de toekomst toe!