Waarom in godsnaam naar IJsland?
De prachtige natuur waarin de triatlon zich afspeelt, sprak me enorm aan. Ooit in mijn leven had ik graag eens in Ijsland geweest. Het was dus een perfecte combinatie.
Laten we starten...
Met hulp van de organisatie van Challenge konden we nog extra bagage meenemen op de vliegreis via WOW - air. Dat was natuurlijk erg welkom aangezien het weer in IJsland nogal onvoorspelbaar is. Vrijdag kwamen we door de vertraging heel wat later aan in IJsland. Gelukkig is het daar twee uur vroeger waardoor we nog wat speling hadden. Het weer was die dag nogal grijs en mistig, normaal zomerweertje daar :).
Op zaterdag wou ik absoluut het fietsparcours verkennen. Terug lekker mistig, met wat regen, leuk is natuurlijk anders. De hevige wind zorgde voor het totaalplaatje om te fietsen zoals een viking ;). Het eerste deel verkenden we met de auto, de terugweg zou ik dan voor mijn rekening nemen met de fiets. Echt losfietsen was niet mogelijk met de hevige wind die er stond. Het enige dat ik moest doen, was mijn stuur goed vasthouden en toch enigszins te genieten van de prachtige natuur. Het parcours was heuvelachtig waardoor het zeker selectief was. Plots na een lange afdaling kreeg ik de schrik van mijn leven. De afdaling liep voor een deel langs het water, waardoor de enorme windstoten me bijna van de weg maaiden. Gelukkig kon ik op dat moment recht blijven. Ik was gewaarschuwd... Ik had toch wel schrik om te starten aan de triatlon omdat ze zondag nog meer wind hadden voorspeld.
In de namiddag was er briefing voorzien in een prachtig hotel (Grand hotel Reykjavik). Iedereen die aanwezig was, kreeg een buffet voorgeschoteld. Echt schitterend van de organisatie! Op de briefing kreeg ik nog meer schrik omdat ze echt wel heel slecht weer uitgaven om de triatlon te beoefenen. Ze zouden zelfs de start uitstellen met een uur. Dit deed me toch nadenken, wat doe ik hier eigenlijk...? Dit is gewoon te zot voor woorden...
Na een tamelijke nachtrust was het "D - day". Ik keek naar buiten en de wind was al duidelijk van de partij! Waarom heb ik toch een vol wiel meegedaan...? En het was dan nog eens koud ook... Na een stevig ontbijt moesten we een half uurtje rijden van ons huisje naar de start. We waren alvast ruim op tijd, de hevige wind zorgde voor commotie. Hoewel mijn fiets bijna wegwaaide, waren er nog tal van atleten die reden met een vol wiel. Toen ik dat zag, was ik wat gerustgesteld omdat ik niet de enige was. Ik nam ook geen risico's en vulde mijn zakken met allerlei winterkledij in de wisselzone.
Op het meer stond er heel veel stroming door de wind. Daardoor werd het zwemmen aangepast. We moesten te voet naar het einde van het meer wandelen (1.5km!) om zo met de stroming naar de wisselzone te zwemmen. Na een goede opwarming deed ik mijn topwetsuite Victory D van ZONE 3 aan. Daarna mocht ik plonsen in het extreem koude water (IJSwater ja...). Het water was zo koud dat 3 badmutsen nog niet genoeg waren. Goh ik kon maar niet wennen aan die ijskoude temperatuur. Het startschot bevrijdde ons om niet meer na te denken en er gewoon voor te gaan. Ik zwom goed maar ik kon niet sneller door de koude. Ik kreeg zelfs een paar slokken water binnen waardoor ik volledig gedesoriënteerd werd. Ik moest zelfs bekomen van het enorm koude water dat in mijn lichaam terecht kwam. Goh, gelukkig herpakte ik me goed. Het zwemnummer werd dan ook een overlevingstocht dat ik tot een goed einde heb gebracht. Ik kwam als 6de, met 3 anderen, uit het water = wat zeker niet slecht was. De wissel verliep wat stroef, maar hier was het belangrijk de juiste kledij aan te trekken. Ik ben blijkbaar niet van de snelste in de wisseltent...
Eenmaal op de fiets waaiden we bijna letterlijk weg (meer dan 60 km/u) richting water. Vanaf dan was het beuken tegen de wind of stuur vasthouden van de strakke zijwind. Tijdens het fietsnummer verloor ik stelselmatig plaatsen. Ik kon nooit onmiddellijk iemand volgen want tijdens de afdaling nam ik geen enkel risico. Toch fietste ik een sterk gecontroleerd tempo. Na 30 km verloor ik geen plaatsen meer en dan pas waren mijn voeten terug opgewarmd. De laatste 20 km kwam er zelfs nog een atleet aansluiten die ik wel kon bijhouden. samen konden we nog één atleet inhalen. De laatste 5 km reed ik zelfs nog weg van mijn concurrenten om zo als 8ste in de wisselzone te komen.
Ik had al mijn kousen aangedaan, waardoor de wissel "snel" verliep. Ik liep alleen uit de wisselzone en zag niemand achter mij. Ik kon onmiddellijk een snel tempo lopen waardoor ik 3 atleten in het vizier kreeg. Tijdens het keerpunt zag ik de koplopers. Die waren ook niet al te ver... Na 5 km kon ik 2 atleten inhalen, ze bleven eventjes aanklampen. Toch moesten ze de rol lossen. Zo liep ik op de zesde plaats, wat mij toch al een beetje vleugels gaf. Ik haalde ook de 5de in, die kon mij niet meer volgen. Ik liep stelselmatig uit op mijn concurrenten en kwam beetje bij beetje dichter bij de 4de. Top 3 was dan niet meer mogelijk.
De laatste 5 km kreeg ik het terug enorm moeilijk en verloor terug terrein. Gelukkig was mijn voorsprong groot genoeg om mijn 5de plaats te behouden.
Zo kwam ik dolgelukkig over de finish met mijn 5de plaats! Eindelijk eens een prachtresultaat, dit smaakt naar meer! Ik was heel blij dat ik deze race tot een goed einde heb volbracht want dit was geen gewone halve triatlon hoor...
Amai hier zal ik even moeten van bekomen... Gelukkig kon ik dat met volle teugen doen met mijn allerliefste vriendin en mijn ouders die meegereisd waren. Zonder hen zou dit niet gelukt zijn om zo'n resultaat te behalen. Dikke merci! Na de wedstrijd waren het nog 5 prachtige dagen in IJsland met, je leest het goed, schitterend weer. Een echte aanrader om tot rust te komen en overvol te genieten van de prachtige natuur. Misschien doe ik deze volgend jaar opnieuw, wie weet...(toch moet je een beetje zot zijn...)